Ik ben op bezoek bij mijn vriendin in Duitsland, wij kennen elkaar uit onze studietijd. 30 jaar geleden hebben we samen interieurarchitectuur gestudeerd in Darmstad, de stad van de Jugendstil in het bondsland Hessen waar ik ben opgegroeid.
Annette en ik houden allebei van de natuur en buitenzijn. Vorig jaar ben ik begonnen magische plekken in Hessen te bezoeken, op die manier heb ik mijn geboortegrond met nieuwe ogen herontdekt. Al heel lang wilde ik de magische plekken van Vrouw Holle bezoeken in het noorden van Hessen, dichtbij Kassel*: de Hollevijver, Holleberg, Hollegrot en ga zo maar door. Voor mij als grote sprookjes en verhalen liefhebber en Holle fan was dat het Walhalla! Nu blijven we door het slechte weer dichter bij huis rondom de stad waar we hadden gestudeerd en feestgevierd. Magische krachtplekken hadden toen nog niet mijn aandacht.
Menhiren had ik op fietsafstand van de drukke wetenschapsstad echt niet verwacht. Richting Odenwald is het sowieso prachtig. Het is een liefelijk halfopen heuvellandschap waar bos, grasvelden en akkerbouw elkaar afwisselen met hier en daar verslapen dorpjes over de heuvels gestrooid en kleine plaatsen met vakwerkhuizen, schattige dorpspleinen en waterputten.
De vrouwen van MatriaVal e.V. hebben een website met plekken van de godin samengesteld (www.godeweg.de) waar ik de locatie oostelijk van Darmstadt ontdek met menhiren.
Er is daar helemaal niemand onderweg op deze regenachtige donderdag ochtend. We wandelen door een sprookjesachtig gemengd bos naar een natuurgebied met vochtige voedselrijke weilanden. Ik kijk mijn ogen uit bij de rijkdom van dit bos - tussen het mos staan gele annemonen, die zie je niet vaak, verder goede bekenden als knopig helmkruid, hondsdraf, heermoes en nu nog kleine kiemplantjes van de reuzenbalsemien.
De menhiren staan bei een afgelegen stille plek met een kleine beek. Ik mis in Nederland echt die kabbelende meanderende kleine beken, die je in Hessen zo ongeveer in elk dal vindt. Dat geluid, die frisheid en levensvreugde die zo een beekje uitstraalt en die rust die dat geluid geeft zitten in mijn natuur DNA. In zo een beek speelde ik al als kind en haalde leem uit het oever om er kommetjes van te maken.
Bei de brug staat een dode oude eik magisch te zijn. Omringt door een zee aan gele anemonen en bosanemonen. Tussen de menhiren staan een wilg en een vlier waar kleine stukjes stof aan zijn gebonden. Een oud gebruik om je ziekte in een vlier te hangen om hem kwijt te raken. Het oogt natuurlijk op deze plek. De godin is hier goed te voelen, het is een vrouwenplek. Mijn vriendin voelt het ook, er ontstaat een luchtige serene sfeer van gezamenlijk vrouwenweten.
Omdat het zo hard regent schuilen we onder de vogelkers, die heeft al het meeste bladerdak. Ze zit vol lichtgevende trossen geurende bloesem, net kandelaars. Verfijnder dan de witte toortsen van de paardenkastanje. De regendruppels parelen van haar hagelwitte bloemen en het is een hart betoverend beeld van witte maagdelijke lentefrisheid.
De plek voelt sereen, rustig, veilig en vertrouwd. Ontspannen leun ik tegen de schuin hangende stam van de vogelkers en stel me open voor haar. Het is een mooie sierlijke zachtaardige jeugdige sprankelend frisse en geurende dame. Ik weet eigenlijk niks over vogelkersen, behalve dat je ook een invasieve Amerikaanse soort hebt en dat het lenteschouwspel van de bloesem je hart doet dansen. De zoete geur is rondweg verleidelijk. Een echte Venus uit de rozenfamilie.
Ze voelt licht als maanlicht en sierlijk als een danseres met een tutu. Geen meisje meer en al een vrouw, een jonge wilde vrouw. Artemis past bij haar. Ik zie ook een beeld van twee handen die elkaar vasthouden. Hand in hand. Samen.
De Bijvoet wierook die ik als eerbetoon voor deze plek brand, past heel goed bij haar.
De vogelkers voelt als een nieuwe vriendin.
Een goede vriendin voor een wilde vrouw.
Later kijk ik nog in een aantal plantenboeken, maar kan niets over de vogelkers vinden. Wel over de zoete kers en er is een relatie met de maan en met kerst. Vooral in Japan worden kersen vereerd. Maar de zoete kers voelt toch anders en voor nu houd ik het bij de persoonlijke ontmoeting.
- https://www.floravannederland.nl/planten/gewone_vogelkers/
- https://nl.wikipedia.org/wiki/Gewone_vogelkers
- http://www.godeweg.de/07_2_menhiranlage/Menhiranlage.html
*De plek waar de gebroeders Grimm hun sprookjes hebben verzameld en opgeschreven.
Reactie plaatsen
Reacties